Anaokuluna Alışma Süreci...

Çoğu anaokulu yöneticisinin, eğitimcisinin ve yazılı kaynağın tam tersi bir yaklaşımım var anaokulu alıştırma süreci konusunda. Bunda kısa da olsa geçirmiş olduğumuz bir anaokulu denememizin çok büyük payı var. Bize bir çocuğun evinden ilk ciddi uzaklaşması diyebileceğimiz anaokulu sürecine nasıl güzel bir başlangıç yapılabileceğini bizzat yaşattılar. Kendilerine minnettarız. Arkadaşlarımın çocuklarından ve kızıma anaokulu ararken görüştüklerimizden edindiğimiz bilgilere göre her çocuk okula başlarken ağlar, gitmemek için türlü bahaneler yaratır ve anne babayı sınarmış ama kapıdan içeri girer girmez susar oyuna dalarmış. Nedense bana hiç akla yatkın gelmiyor.
Eğer siz hiç tanımadığınız bir sürü insanın bulunduğu bir ortama girseydiniz ağlarmıydınız? Ben ağlamaya bile korkardım herhalde. Akşam annem babam beni alana kadar da orda çaresizce beklerdim. Birde tam tersini düşünün. Anne-babanızla bir sürü oyuncak ve arkadaşınızın olduğu eğlenceli bir yere gidiyorsunuz. Anne babanız her istediğinizde görebileceginiz bir yerde. Onlardan ayrılmak zorunda kalmadan biryerlere gittiniz ve eğleniyorsunuz. Bırakılmadınız, ihtiyacınız olduğunda sevdiklerinize ulaşabileceginizi biliyorsunuz ve kendinizi güvende hissediyorsunuz. Böylesi bir tablo çok mu imkansız? Kesinlikle hayır.
Bir ay kadar kızımla buna benzer bir tecrübe yaşadık. Evet çalışan anne babalar için oldukça zor ve sabır isteyen bir süreç ama bence arkanızda ağlayan bir çocuk bırakıp kaçar gibi uzaklaşma fikrinin yanında esamesi bile okunmaz.
Bizim anaokulu alışma sürecimiz şu şekilde uygulandı mesela ilk gün bir saat boyunca anne baba ile okulda oynandı. Sonra oyunun en eğlenceli yerinde ertesi gün devam etmek üzre eve yollandık Sonraki günlerde bu süreyi 15-30 dakika uzatarak ve okulda geçireceği günün her aşamasını adım adım ilerleterek devam ettik. Ceylin'in kalmak istemediği kısımlarda Ceylin hemen eve dönebildi örneğin. uyumak istiyorsa uyudu istemiyorsa okulda hazır bulunan bir yakını tarafından alındı. Bu süreç boyunca Ceylin'le birebir ilgilenen Kübra öğretmenimizin çok emeği var. Sonuç olarak bize anlatılan o üzücü sahnelerin yaşanması gerekmediğini göstermiş oldular.
Bizler anne baba olarak çocuklarımız için neler istediğimizi daha net ve kararlı bir şekilde ortaya koymadığımız sürece bize normalmiş gibi gösterilen o sahneleri yaşamaya devam etmekten kaçamayız. Ancak çocuklarımızı emanet edeceğimiz bu ikinci yuvalar da daha bilinçli ve ne istediğini bilen ebeveynler sayesinde tutumlarını değiştirmekten kaçamayacaklardır.