1. Kızımı uyutmaya gittiğimde salondaki keyifli sohbetlerde aklım kalıyor. Kızım kucukken de emzirmek için ayrı odaya gitmek zorunda kaldığımda hissederdim aynısını. Birde ben odadan çıkmadan herkes evine dağılıp gittiyse içime bir hüzün çökerdi. Bütün eğlenceyi kaçırdığımı hissederdim.
2. Eşimin beni taklit etmesi yada eleştirmesinden nefret ediyorum. Helede bunu herkesin içinde beni yerin dibine sokacak kadar utandırarak yaptığında (ki bunu yaptığını kesinlikle farketmiyor) gerçekten ordan kaçarak uzaklaşmak istiyorum.
3. Laptop'u kucağına kızımızdan daha fazla aldığında eşime gıcık oluyorum.
4. Bazen Ceylin'e haksız yere sesimi yükseltiyorum ve kendimden kurtulmak istiyorum.
5. Çalıştığım günlerin akşamında Ceylin'i yıkamak maraton koşmak kadar zor geliyor. Bazen en son ne zaman yıkadığımı hatırlamıyorum.
6. Ceylin yeni doğduğunda yaklaşmaya çalışanlara panter edasıyla ne çok hırlamışım sonra sonra farkettim. Hoş haklı yere çemkirdiklerimde çoktur. Bazen insanlar öyle düşüncesiz öyle teklifsizdi ki ne yapayım.
7. Kızımın sevmesine itiraz etmediği yegane kişi olmak beni mutlu etmiyor desem yalan olur. İçimden geldiği gibi sokulup mıncırabiliyorum o da bundan çok mutlu oluyor. Eee anne olmanın da bu kadarcık ayrıcalığı olsun değil mi?
Emin olun,bunları çoğu anne yapmmıştır:))
YanıtlaSil